Նա ծնվեց աղմուկի մեջ, բարձրաձայն ազանի տակ, կանչող մի ձայնի միջով, որը շշնջում էր կյանքի մասին, հավատի, պատվի ու մի հին պարտականության՝ որն ամեն տղամարդ պիտի կրի իր մարմնի վրա։
Բայց հենց առաջին օրերից պարզ դարձավ՝ տղան սարսափում է ամեն ինչից։ Ծնողները սկզբում տարակուսեցին, հետո սկսեցին արդարացնել.
— Աստված է այդպես կամեցել։ Միգուցե նա ընտրյալ է։ Իսկ եթե վախկոտ է՝ ուրեմն զգույշ է։ Իսկ զգուշությունը սրբություն է։
Երբ ժամանակը եկավ՝ փոքրիկին չտարան խեզանի դռան մոտ, չփաթաթեցին սպիտակ կտորով, չթողեցին դանակը դիպչի մաշկին՝ չհերքեցին նրա մարմնի ամբողջականությունը։
Եվ դա դարձավ մի գաղտնիք, որը միայն երեք հոգի գիտեին՝ նա, նրա մայրը ու հայրը։ Հետո, երբ հարցնողներ եղան, մայրը ասում էր.
— Ամեն ինչ արդեն արվել է։ Ինչ-որ մեկը չգիտի՞ մեր ընտանիքի պատվին նվիրվածությունը։
Բայց իրականում՝ ոչինչ չէր արվել։
Տարիներն անցնում էին, տղան մեծանում էր՝ առանց նշանի, առանց այն քայքայման, որը մի ակնթարթով մարդուն կտրում է երեխայությունից և միացնում ժառանգության շղթային։ Բայց միեւնույն ժամանակ նա ապրում էր՝ ազատ, անպիտակ, անանուն։ Նրա մարմինը չէր պատկանում սահմանին՝ նա կարող էր անցնել մյուս կողմ։
Եվ երբ եկավ օրը, որ պիտի գնար քրիստոնեական քաղաք՝ աշխատելու կամ սովորելու, հայրը նրան կողքին նստեցրեց ու ասաց.
— Դու մի բան ունես, որ ուրիշներն չունեն։ Դու կարող ես մուտք գործել երկու աշխարհ։ Դու չես խաչվել, բայց չես էլ թլպատվել։ Դու ունես մարմին, որը չի պատկանում մեկ հավատին։ Դա օրհնություն է։
Նա դանդաղ գլխով արեց։ Մինչ մյուսները կրում էին իրենց նշանները մարմնի վրա՝ սուր ցավից ու արյունից անցած նշաններ, նա մնում էր բաց և լուռ, ինչպես մենաստանների պատերի մեջ փակված մի նորեկ, որի վրա դեռ օծման յուղը չէր դիպել։
Տարիներ հետո, նա արդեն ամբողջովին ընդունել էր այդ երկկողմանի կեղծ-ազատությունը։ Քրիստոնյաների հետ խոսում էր որպես իրենցից մեկը՝ Սաղմոսներ էր մեջբերում, Երուսաղեմի մասին պատմում։ Մահմեդականների հետ ազան էր հիշում ու խոնարհվում արևին։
Բայց մի օր, պատահաբար, երբ նա լողավազանում մոռացավ զգուշանալ՝ մի տարեց մարդ լուռ նայեց, շուռ եկավ ու միայն ասաց.
— Բան կա, որ չի արվել։ Մարմինդ դեռ մաքրված չէ։ Ոչ էլ զոհաբերված։ Դու չես ընտրել կողմ։ Դու սրբազան չես, բայց չես էլ զոհ։ Ուրեմն՝ ինչ ես դու, տղա։
Նա մնաց լուռ։
Հետևաբար, այս տղան դարձավ ժամանակակից տեսակի խորհրդանիշ՝ «հարմարեցված հավատացյալ»։ Նրա չթլպատված մարմինը՝ վախկոտությունից չնշանավորված, մի տեսակ անտեսանելի վերարկու դարձավ, որով նա շրջում էր աշխարհում՝ ինչպես ոչ թե կրոնական զինվոր, այլ կասկածելի աղոթող՝ առանց զոհաբերության, առանց նվիրվածության, ինչպես քահանայության չներդրված եկեղեցական։
Եվ ծնողները նրան միշտ ասում էին.
— Մի մտածիր, որդի։ Նրանք իրենց թլպատում են, մենք քեզ չենք կտրել։ Բայց ամեն դեպքում, դու մաքուր ես։ Քեզ չեն կտրել աշխարհից։ճժ
Մինչդեռ աշխարհն ինքը վաղուց էր որոշել՝ իրերն առանց նշանների՝ ոչ մի հավատ չընդունել։
Հանրային Ձայն